Het begon al tijdens mijn eerste zwangerschap dat ik wat kleine dingen vergat. Ik moet eerlijk zeggen dat het toen volgens mij wel meeviel (of ik ben het misschien vergeten, kan ook….). Maar nu na vier zwangerschappen heb ik er wel heel erg last van. Ik vergeet zoveel. Ik was altijd heel scherp en vergat bijna niets. Nu moet ik echt alles opschrijven, anders weet ik het gewoon niet meer.
Boodschappenlijstjes maken, niet op woorden komen, afspraken opschrijven en noem maar op. Niets kan meer zonder dat ik het opschrijf. En slaaptekort helpt uiteraard ook niet mee. Van de week was voor mij wel echt het toppunt. Mijn dochter moest opgehaald worden van de peuterspeelzaal. Ik rustig mijn zoon aankleden en in de Maxi-Cosi gedaan en we waren klaar voor vertrek. Voor ik de deur uitga, zorg ik altijd dat ik mijn sleutels eerst pak. Maar ik kon mijn tas niet vinden, waar de sleutels in zaten. Waar had ik die tas gelaten? Ik overal zoeken, maar geen tas te vinden. De tijd begon te dringen.
Inmiddels kreeg ik het steeds warmer. Waar lag die tas met sleutels toch? Ik probeerde na te denken waar ik mijn tas voor het laatst gebruikt had. Dat was de dag ervoor. We waren op pad geweest met de auto. Ik had onze zoon in de Maxi-Cosi mee naar binnen genomen. Ik kon me alleen niet herinneren of ik mijn tas toen ook had meegenomen. De kans was groot dat mijn tas nog in de auto lag. Intussen had ik de reserve huissleutels en autosleutel gepakt. Ik wilde de deur uitgaan, maar realiseerde toen, dat de poort ook op slot was. We waren dus opgesloten. Ik was vergeten waar de sleutels van de poort lagen. Over het hek klimmen met een baby? Ehmmm….. ook geen optie.
De tijd tikte maar door en ik kon alleen maar denken hoe zielig ik het voor mijn dochter vond. Zij staat te wachten op haar moeder. Haar moeder die haar altijd ophaalt. Uiteraard had ik meteen gebeld, maar er werd niet opgenomen. Het was ophaal tijd, dus het zal wel druk zijn. Ik zag het beeld wat je in films ziet. Die kinderen die op een verlaten schoolplein alleen zitten te wachten op hun moeders die veel te laat komen. Vreselijk zielig… Dan zal mijn dochter van drie niet alleen op een schoolplein staan, maar toch. Je voelt je als moeder niet fijn op zo een moment. Het voelt als falen…
Als een wervelwind ben ik door het huis gegaan en heb uiteindelijk de sleutels van de poort gevonden. Heb de Maxi-Cosi gepakt (want ja, die zou je bijna vergeten, maar zo erg was het gelukkig niet.…) en ben de deur uitgevlogen. In de auto kreeg ik eindelijk de juf aan de lijn en had gezegd dat ik onderweg was. Mijn kleine meid stond gelukkig niet op een verlaten schoolplein, maar was wel de laatste die opgehaald werd.
Blijkbaar blijft de zwangerschapsdementie nu zo veel langer hangen, want na drie maanden na de bevalling, heb ik er nog steeds erg last van.
Hadden jullie er ook zo lang en zoveel last van? Ben benieuwd.
